691 070 075 42 251 51 51
Zarezerwuj wizytę!

Objawy, typy i przebieg leczenia depresji

Depresja to niezwykle złożona choroba, która może przebiegać w zróżnicowany sposób. Jej przyczyny nie są jednakowe u wszystkich osób, a dodatkowo może występować z różnym poziomem intensywności i objawiać się w rozmaity sposób. Pomimo tego możemy wymienić kilka symptomów, występujących w większości przypadków:

Istnieje przynajmniej kilka klasyfikacji depresji i kilkanaście różnych jej postaci. Na podstawie charakterystycznego przebiegu i specyficznych okoliczności specjaliści sklasyfikowali poszczególne jej rodzaje.

Jakie wyróżniamy rodzaje depresji?

Najbardziej popularny jest podział depresji ze względu na rodzaj zaburzeń afektywnych: depresja w przebiegu choroby afektywnej jednobiegunowej (pojedynczy epizod lub depresja nawracająca), depresja w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej (naprzemienne występowanie objawów depresji i manii).

Rozpatrując natomiast depresję z punktu widzenia patogenezy, możemy ją podzielić na:

Oprócz powyższych podziałów, dodatkowo wyróżnia się kilka typów depresji – poniżej przedstawiamy opis kilku typów depresji o charakterystycznych objawach lub przebiegu.

Depresja lękowa (agitowana)

Towarzyszy jej niepokój, nerwowe pobudzenie, a także drażliwość i wahania nastroju. Nieustanne poczucie lęku prowadzi do braku energii, senności. Pacjent stale czuje się zagrożony, ma bardzo pesymistyczne myśli, nie potrafi się skoncentrować, ani usiedzieć w miejscu. W konsekwencji obserwuje u siebie pewne objawy somatyczne. Pojawiają się bóle lub zawroty głowy, ucisk w klatce piersiowej, wysokie ciśnienie krwi, nudności.

U takiej osoby częstym zjawiskiem są myśli samobójcze, może mieć skłonności do autoagresji. Leczenie depresji lękowej odbywa się przy wsparciu farmakologii, dlatego powinien prowadzić je psychiatra.

Depresja sezonowa

Zaburzenie nastroju wynikające z niedoboru naturalnego światła w okresie jesienno – zimowym. Przebieg zwykle jest łagodny i problem mija maksymalnie w ciągu kilku miesięcy. Typowymi objawami jest senność, brak sił witalnych, wzmożony apetyt, przyrost wagi.

Leczenie depresji sezonowej może się odbywać za pomocą fototerapii, czyli naświetlania światłem o wysokim natężeniu, psychoterapii oraz ewentualnie środków przeciwdepresyjnych.

Depresja poporodowa

W przeciwieństwie do baby blues trwa dłużej niż kilka tygodni, a jej objawy są intensywniejsze. Przyczyną są buzujące w organizmie młodej mamy hormony, a także poczucie odpowiedzialności połączone z bezradnością. Do tego dochodzi zmęczenie i brak snu spowodowane nocnymi pobudkami. Mogą wystąpić nagłe zmiany nastroju, przygnębienie. Zdarza się, że kobieta dotknięta depresją poporodową traci zainteresowanie dzieckiem, przestaje się nim zajmować.

Leczenie depresji poporodowej bazuje na psychoterapii, w silnych przypadkach może zostać włączona farmakologia. Stosunkowo niedawno pojawiły się doniesienia naukowe na podstawie których można określić, że na depresja poporodowa może występować również u mężczyzn, ale jak podkreśla dr hab. n. zdr. Monika Talarowska, prof. UŁ., która w pracy klinicznej i pracy naukowej zajmuje się m.in. tematem męskiej depresji – „Jest to zjawisko, o którym jeszcze niewiele wiemy”. W tym przypadku należy podkreślić, że pojawienie się dziecka, to bardzo duża zmiana dla obojga rodziców.

Depresja młodzieńcza

Najczęściej dotyka nastolatków w wieku 13-17 lat. Jej objawy często mylone są z przejawami tzw. młodzieńczego buntu i bagatelizowane. Dziecko traci zainteresowanie szkołą i nauką, jest apatyczne, smutne, agresywne, brakuje mu energii, traci kondycję, nie umie się skoncentrować, jest rozdrażnione, nic go nie cieszy, chętnie się izoluje. Może sięgać po alkohol, środki odurzające, przejawiać skłonności autodestrukcyjne.

Leczenie depresji młodzieńczej często ma postać psychoterapii rodzinnej, terapii indywidualnej, czasem specjalista włącza leki. Jeśli istnieje zagrożenie życia, pojawiają się myśli i/lub próby samobójcze, stosowana jest hospitalizacja na oddziale psychiatrycznym.

Depresja hipochondryczna

Wynika ona z uporczywego i długotrwałego przekonania o złym stanie swojego zdrowia, nawet pomimo dobrych wyników badań. Ciągły strach o życie może prowadzić do wycofania, izolacji, apatii, poczucia braku zrozumienia i przeszywającego smutku.

Leczenie depresji hipochondrycznej opiera się przede wszystkim na odwróceniu uwagi pacjenta od jego dolegliwości somatycznych. Niezbędna jest psychoterapia.

Dystymia

Przewlekłe zaburzenie nastroju trwające minimum 2 lata. Osoba nim dotknięta zwykle odczuwa silne przygnębienie, brak energii, nieumiejętność odczuwania radości. Dystymia określana jest jako łagodna forma depresji, lecz podobnie jak inne, utrudnia funkcjonowanie w świecie. Pacjent może czuć się osamotniony, niezrozumiany, zirytowany, choć czasem nie jest w stanie podać żadnej przyczyny.

Leczenie dystymii zwykle łączy psychoterapię z antydepresantami. 

Depresja starcza

Dotyka seniorów po 65. roku życia. Przyczynami są zmiany hormonalne, a także różne dolegliwości zdrowotne, choroby, ograniczenie sprawności fizycznej, ale również nieumiejętność odnalezienia się w zmieniającej się rzeczywistości oraz kolejne straty bliskich, znajomych.

Leczenie depresji starczej ma postać leków antydepresyjnych, które pomogą złagodzić objawy choroby i psychoterapii, w trakcie której pacjent uczy się, jak radzić sobie w trudnych sytuacjach.

Depresję trzeba leczyć!

Jeśli u siebie lub kogoś z bliskich dostrzegasz powyższe symptomy, pamiętaj, że konieczna jest wizyta u psychiatry, który postawi diagnozę i dobierze odpowiedni sposób leczenia. W większości przypadków konieczne będzie wdrożenie farmakoterapii oraz połączenie jej z psychoterapią.

Umów się na wizytę – zarezerwuj termin online.