Depresja jest powszechną i dosyć częstą chorobą w dzisiejszych czasach. W ciągu całego życia ok 15-18% osób dotknie ta przypadłość. Warto wspomnieć, iż większe ryzyko zachorowania jest u kobiet, niż u mężczyzn.
Depresję rozpoznaje się przez kliniczną ocenę czy prezentowane przez pacjenta objawy spełniają kryteria diagnostyczne tej jednostki chorobowej.
Kryteriami tymi są przede wszystkim obniżony nastrój, obniżony napęd oraz brak odczuwania przyjemności tzw. anhedonia. Występują jeszcze objawy dodatkowe, również niezbędne do postawienia diagnozy, tj: zaburzenia snu, zaburzenia apetytu, niskie poczucie własnej wartości, lęk, myśli rezygnacyjne lub samobójcze, spadek szacunku do siebie, zaburzenia pamięci i koncentracji, zaburzenia aktywności psychoruchowej oraz wyrzuty sumienia.
Ze względu na mnogość tych objawów, różnych ich prezencji oraz możliwych połączeń, mogą występować różne obrazy kliniczne depresji. Mogą dominować objawy lękowe, objawy melancholii, zaburzenia snu.
Wpływ na różną prezencję objawową może mieć również płeć pacjenta. Ze względu na przebieg okresu dorastania, wpajane wzorce – często stereotypowe oraz z uwagi na biologiczne różnice w ekspresji genów, produkcji hormonów, kobiety i mężczyźni mogą mieć (lecz nie muszą) inny przebieg tego schorzenia.
W przypadku mężczyzn częściej dochodzi do maskowania objawów agresją, impulsywnością, tendencją do popadania w uzależnienia. Częściej prezentują oni brak odczuwania przyjemności, niski napęd niż rzeczywisty smutek lub lęk.
Leczenie niezależnie od płci lub objawów ma podobne doktryny i opiera się na farmakoterapii lekami przeciwdepresyjnymi, psychoterapii, zmianie trybu życia, diety, aktywności fizycznej, odpoczynku.